کفش‌های کتانی (که به آنها کفش‌های ورزشی ، کفش‌های ورزشی ، کفش‌های تنیس ، کفش‌های بدنسازی ، لگد ، کفش‌های ورزشی، کفش‌های تخت ، کفش‌های مخصوص دویدن یا دونده‌ها نیز گفته می‌شود ) کفش‌هایی هستند که عمدتاً برای ورزش یا سایر اشکال ورزش‌های بدنی طراحی شده‌اند ، اما اکنون به طور گسترده برای روزمره نیز استفاده می‌شوند.
از زمان محبوبیت آنها توسط شرکت هایی مانند Converse ، Nike و Spalding در اواسط قرن بیستم، آنها تبدیل به پوشاک شدند و تنوع در بسیاری از بازارهای جهانی مانند سایر بخش‌های صنعت پوشاک جهانی، به طور تصاعدی در حال رشد بود. تولید کفش به شدت در آسیا متمرکز است و از هر ده کفش، نه کفش در آن منطقه تولید می‌شود.
کفش‌های کتانی معاصر عمدتاً از مواد مصنوعی ساخته می‌شوند و مواد و فرآیند تولید به طور متوسط حدود 14 کیلوگرم (31 پوند) CO 2 تولید می‌کنند و برخی از شرکت ها در تلاش هستند تا مواد پایدارتری را در تولید خود جایگزین کنند. حدود 90 درصد کفش‌ها در پایان عمر در محل دفن زباله‌ها قرار می‌گیرند.