برای خرید زیبا ترین، شیک ترین و جدیدترین کفش های مورد علاقه ات کلیک کن | ساپورت کالا

در این قسمت شما با اطمینان خاطر می توانید کفش های خارجی و ایرانی که شامل انواع کفش های زنانه و مردانه، دخترانه و پسرانه، کوهنوردی و استفاده روزمره، ورزشی و طبی، فوتسال و فوتبال و … را انتخاب، مقایسه و خریداری کنید.

ما سعی کردیم از همه زوایا از کفش ها تصاویر با کیفیت تهیه کنیم، به گونه ای که احساس خرید در فروشگاه فیزیکی به شما دست دهد و کیفیت و زیبایی کفش ها را لمس کنید.

نمایشگاه کفش در موزه

کفش یکی از اقلام پاپوشی است که برای محافظت و آرامش پای انسان در نظر گرفته شده است. از کفش ها به عنوان یک وسیله تزئینی و مد نیز استفاده می شود . طراحی کفش ها در طول زمان و از فرهنگی به فرهنگ دیگر، بسیار متفاوت بوده است، به طوری که فرم در اصل، به عملکرد گره خورده است. اگرچه پای انسان می‌تواند با زمین‌ها و شرایط آب و هوایی مختلف سازگار شود، اما همچنان در برابر خطرات محیطی مانند سنگ‌های تیز و دمای شدید که کفش‌ها در برابر آن محافظت می‌کنند، آسیب‌پذیر است. برخی از کفش ها به عنوان تجهیزات ایمنی پوشیده می شوند، مانند چکمه های فولادی که در کارگاه های صنعتی کفش مورد نیاز است.

علاوه بر این، مد اغلب عناصر طراحی زیادی را تعیین می کند، مانند اینکه کفش ها پاشنه‎ی بلند یا تخت داشته باشند. کفش‌های معاصر از نظر سبک، پیچیدگی و هزینه بسیار متفاوت هستند. صندل‎ها ممکن است فقط از یک زیره نازک و بند ساده تشکیل شده و با هزینه کم فروخته شوند. کفش های مد روز ساخته شده توسط طراحان معروف ممکن است از مواد گران قیمت ساخته شده باشند، از ساخت و ساز پیچیده استفاده کنند و با مبالغ زیادی به فروش برسند. برخی از کفش‌ها برای اهداف خاصی طراحی شده‌اند، مانند چکمه‌هایی که به‌طور خاص برای کوهنوردی یا اسکی طراحی شده‌اند، در حالی که برخی دیگر کاربرد عمومی‌تری دارند، مانند کفش‌های کتانی که از یک کفش ورزشی خاص به یک کفش استفاده عمومی تبدیل شده‌اند.

به طور سنتی، کفش ها از چرم، چوب یا بوم ساخته می شوند، اما به طور فزاینده ای از لاستیک، پلاستیک و سایر مواد مشتق شده از پتروشیمی ساخته می شوند. در سطح جهانی، صنعت کفش یک صنعت 200 میلیارد دلاری در سال است. 90 درصد کفش‌ها به محل‌های دفن زباله ختم می‌شوند، زیرا جداسازی، بازیافت یا استفاده مجدد از مواد به سختی انجام می‌شود.

تاریخچه کفش

دوران باستان

قدیمی ترین کفش چرمی شناخته شده با قدمتی حدود 5500 سال در ارمنستان یافت شده است

صندل اسپارتو مربوط به هزاره ششم یا پنجم قبل از میلاد در اسپانیا یافت می شود

کفش های رومی: کفش های مردانه، زنانه و کفش های کودک از بار هیل رومن فورت ، اسکاتلند.

قدیمی‌ترین کفش‌های شناخته شده صندل‌های پوست درخت درمنه متعلق به حدود 7000 یا 8000 سال قبل از میلاد هستند که در غار فورت راک در ایالت اورگان ایالات متحده در سال 1938 یافت شد ^. طناب چرمی در امتداد درزهای جلو و پشت، در مجموعه غار آرنی-1 در ارمنستان در سال 2008 پیدا شد و اعتقاد بر این است که قدمت آن به 3500 سال قبل از میلاد می رسد. کفش‌های مرد یخی Ötzi که قدمت آن به 3300 قبل از میلاد می‌رسد، دارای پایه‌های پوست خرس قهوه‌ای، لایه‌های کناری پوست آهو، و یک شبکه نخی از پوست بود که دور پا را محکم می‌کشید. کفش Jotunheimen در آگوست 2006 کشف شد: باستان شناسان تخمین می زنند که این کفش چرمی بین سال های 1800 و 1100 قبل از میلاد ساخته شده است، که آن را قدیمی ترین لباس کشف شده در اسکاندیناوی می کند.

تصور می‌شود که کفش‌ها ممکن است مدت‌ها قبل از این مورد استفاده شده باشند، اما از آنجایی که مواد مورد استفاده بسیار فاسد شدنی بودند، یافتن شواهدی از اولین کفش‌ها دشوار است. با مطالعه استخوان‌های انگشتان کوچک‌تر (در مقایسه با انگشت بزرگ)، مشاهده شد که ضخامت آنها تقریباً 40000 تا 26000 سال پیش کاهش یافته است. این موضوع باعث شد باستان شناسان به این نتیجه برسند که پوشیدن کفش باعث رشد استخوان کمتر و در نتیجه انگشتان کوتاه تر و نازک تر می شود. این اولین طرح ها از نظر طراحی بسیار ساده بودند، اغلب صرفاً “کیف های پا” از چرم برای محافظت از پاها در برابر سنگ، زباله و سرما.

بسیاری از بومیان اولیه در آمریکای شمالی از نوع مشابهی از کفش ها، معروف به موکاسین استفاده می کردند. اینها کفش های چسبان و با کف نرم هستند که معمولاً از چرم یا پوست گاومیش کوهان دار درست می شوند. بسیاری از مقرنس ها نیز با مهره های مختلف و تزئینات دیگر تزئین شده بودند. موکاسین ها به گونه ای طراحی نشده بودند که ضد آب باشند، و در هوای مرطوب و ماه های گرم تابستان، اکثر بومیان آمریکا پابرهنه می رفتند.

همانطور که تمدن ها شروع به توسعه کردند، صندل های بند دار (پیش سازهای دمپایی مدرن ) پوشیده شدند. این عمل به تصاویری از آنها در نقاشی های دیواری مصر باستان مربوط به 4000 سال قبل از میلاد برمی گردد. یک جفت یافت شده در اروپا از برگ های پاپیروس ساخته شده بود و قدمت آن تقریباً 1500 سال است. آنها همچنین در اورشلیم در قرن اول عصر رایج پوشیده می شدند. صندل های بنددار توسط بسیاری از تمدن ها پوشیده می شد و از مواد بسیار متنوعی ساخته می شد. صندل های مصر باستان از پاپیروس و برگ خرما ساخته می شدند. ماسایی های آفریقا آنها را از پوست خام درست کردند. در هند آنها را از چوب می ساختند. در چین و ژاپن از کاه برنج استفاده می شد. از برگ های گیاه سیزال برای ساختن ریسمان صندل در آمریکای جنوبی استفاده می شد در حالی که بومیان مکزیک از گیاه یوکا استفاده می کردند.

در حالی که صندل های بند دار معمولا پوشیده می شدند، بسیاری از مردم در دوران باستان، مانند مصری ها ، هندوها و یونانی ها نیاز چندانی به کفش نمی دیدند و بیشتر اوقات، پابرهنه بودن را ترجیح می دادند. مصریان و هندوها از کفش‌های زینتی مانند صندل بدون کفی معروف به “کلئوپاترا” استفاده می‌کردند،که هیچ محافظت عملی برای پا فراهم نمی‌کرد. یونانیان باستان تا حد زیادی به کفش‌ها به‌عنوان خودآزاری، غیرزیبایی و غیرضروری نگاه می‌کردند. کفش‌ها عمدتاً در تئاتر به‌عنوان وسیله‌ای برای افزایش قد استفاده می‌شد و بسیاری ترجیح می‌دادند پابرهنه بروند.  ورزشکاران در بازی های المپیک باستان با پای برهنه و برهنه شرکت کردند. حتی خدایان و قهرمانان عمدتاً پابرهنه به تصویر کشیده می شدند، جنگجویان هوپلیت با پاهای برهنه نبرد می کردند و اسکندر مقدونی با ارتش های پابرهنه امپراتوری وسیع خود را فتح کرد. اعتقاد بر این است که دوندگان یونان باستان نیز پابرهنه دویده اند.

کفش سربازان رومی (بازسازی)

رومی ها که در نهایت یونانیان را فتح کردند و بسیاری از جنبه های فرهنگ آنها را پذیرفتند، برداشت یونانی از کفش و لباس را نپذیرفتند. لباس رومی به عنوان نشانه ای از قدرت و کفش به عنوان یک ضرورت برای زندگی در دنیای متمدن تلقی می شد، اگرچه بردگان و فقرا معمولاً با پای برهنه می رفتند. سربازان رومی با کفش‌های کایرال (کفش چپ و راست متفاوت) بودند. کفش‌های سربازان دارای کفی پرچ‌دار بودند تا عمر چرم را افزایش دهند، راحتی را افزایش دهند و کشش بهتری را فراهم کنند. طرح این کفش ها درجه افسران را نیز مشخص می کرد. هرچه این نشان پیچیده تر باشد و چکمه روی ساق پا بالاتر می رفت، درجه سرباز بالاتر می رفت. اشاراتی به پوشیدن کفش در کتاب مقدس وجود دارد.

از حدود 4 قبل از میلاد، یونانیان شروع به پوشیدن کفش های نمادین کردند. اینها به شدت تزئین شده بودند تا به وضوح وضعیت پوشنده را نشان دهند. کورتیزان ها کفش های چرمی با رنگ های سفید، سبز، لیمویی یا زرد می پوشیدند و زن جوان نامزد یا تازه ازدواج کرده کفش های سفید خالص می پوشید. به دلیل هزینه روشن کردن چرم، کفش های رنگ پریده تر نمادی از ثروت در طبقه بالا بودند. اغلب روی کف پاها پیامی حک می‌شود تا روی زمین نقش ببندد. پینه دوز در این زمان به حرفه ای قابل توجه تبدیل شد و کفاشان یونانی در امپراتوری روم به شهرت رسیدند.

قرون وسطی و اوایل دوره مدرن

یک کفش معمولی معمولی در پیرنه در قرون وسطی، اسپادریل بود. این یک صندل با کف بافته شده از جوت و قسمت بالایی پارچه است و اغلب شامل توری های پارچه ای است که دور مچ پا می بندد. این اصطلاح فرانسوی است و از علف اسپارتو گرفته شده است. این کفش در اوایل قرن سیزدهم در منطقه کاتالونیایی اسپانیا پدید آمد و معمولاً توسط دهقانان در جوامع کشاورزی در این منطقه پوشیده می شد.

پتن هلندی، حدود 1465. حفاری از سایت باستان شناسی Walraversijde ، در نزدیکی Ostend ، بلژیک .

کفش‌ها در قرون وسطی می‌توانستند تا دو فوت طول داشته باشند و گاهی اوقات انگشتان آن‌ها پر از مو، پشم، خزه یا علف باشد. بسیاری از کفش‌های قرون وسطایی با استفاده از روش ساخت نعل چرخشی ساخته می‌شدند ، که در آن قسمت رویی به سمت بیرون تبدیل می‌شد و روی کفی آن دوام می‌آورد و توسط یک درز به لبه متصل می‌شد. سپس کفش از داخل به بیرون چرخانده شد تا دانه آن بیرون باشد. برخی از کفش‌ها با لبه‌های ضامن دار یا بند کشی برای سفت کردن چرم اطراف پا برای تناسب بهتر ساخته شده‌اند. کفش‌های چرخشی باقی‌مانده در قرون وسطی اغلب به پا نزدیک می‌شوند و کفش‌های راست و چپ تصویر آینه‌ای هستند. در حدود سال 1500، روش توری تا حد زیادی با روش رند جوشی جایگزین شد (جایی که رویه ها به زیره بسیار سفت تری دوخته می شوند و نمی توان کفش را از داخل به بیرون چرخاند). روش کفش چرخشی هنوز برای برخی از کفش های رقص و تخصصی استفاده می شود.

در قرن پانزدهم، pattens توسط مردان و زنان در اروپا رایج شد. اینها معمولاً به‌عنوان سلف کفش‌های پاشنه بلند مدرن شناخته می‌شوند، در حالی که طبقات فقیر و پایین در اروپا، و همچنین بردگان در دنیای جدید، پابرهنه بودند. در قرن 15، کراکوف در اروپا مد بود. این سبک از کفش به این دلیل نامگذاری شده است که تصور می شود منشا آن در کراکوف، پایتخت لهستان باشد. این سبک با نقطه کفش معروف به “polaine” مشخص می شود که اغلب توسط یک استخوان نهنگ حمایت می شد. به زانو بسته می شود تا در هنگام راه رفتن نقطه مانع ایجاد نشود. همچنین در طول قرن 15، chopines در ترکیه ایجاد شد ، و معمولا 7-8 اینچ (17.7-20.3 سانتی متر) ارتفاع داشتند. این کفش ها در ونیز و در سراسر اروپا محبوب شدند، به عنوان نمادی که ثروت و موقعیت اجتماعی را نشان می دهد. در قرن شانزدهم، خانواده سلطنتی، مانند کاترین دو مدیچی یا مری اول از انگلستان ، شروع به پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند کردند تا بلندتر یا بزرگ‌تر به نظر برسند. تا سال 1580، حتی مردان آن را می پوشیدند، و از افراد دارای اقتدار یا ثروت اغلب به عنوان “پاشنه بلند” یاد می شد. در فرانسه قرن هفدهم، کفش‌های پاشنه‌دار منحصراً توسط اشراف می‌پوشیدند. لویی چهاردهم، پادشاه فرانسه، پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند قرمز را به جز خود و دربار سلطنتی‌اش ممنوع کرد.

در نهایت کفش مدرن با کفی دوخته شده ابداع شد. از قرن هفدهم، بیشتر کفش های چرمی از زیره دوخته شده استفاده می کردند. امروزه این استاندارد برای کفش های مجلسی با کیفیت تر باقی مانده است. تا حدود سال 1800، کفش های رند جوش داده شده معمولاً بدون تمایز برای پای چپ یا راست ساخته می شدند. امروزه از چنین کفش هایی به عنوان “راست” یاد می شود. تنها به تدریج کفش مدرن مخصوص پا استاندارد شد.

دوران صنعتی

یک کفاش در عصر گرجستان ، از کتاب تجارت انگلیسی ، 1821.

کفاشی در اواسط قرن 18 تجاری تر شد، زیرا به عنوان یک صنعت کلبه گسترش یافت. انبارهای بزرگ شروع به ذخیره کفش های تولیدی بسیاری از تولیدکنندگان کوچک آن منطقه کردند.

تا قرن نوزدهم، کفاشی یک صنعت دستی سنتی بود، اما در پایان قرن، این فرآیند تقریباً به طور کامل مکانیزه شده بود و تولید در کارخانه‌های بزرگ انجام می‌شد. علی‌رغم دستاوردهای اقتصادی آشکار تولید انبوه ، سیستم کارخانه کفش‌هایی را بدون تمایز فردی تولید کرد که کفاش‌های سنتی قادر به ارائه آن بودند.

اولین قدم‌ها به سمت مکانیزاسیون در طول جنگ‌های ناپلئونی توسط مهندس مارک برونل برداشته شد . او ماشین آلاتی را برای تولید انبوه چکمه برای سربازان ارتش بریتانیا توسعه داد . در سال 1812، او طرحی را برای ساخت ماشین‌های چکمه‌ای میخی طراحی کرد که به‌طور خودکار کف‌ها را با استفاده از میخ‌ها یا میخ‌های فلزی به رویه می‌بندد. با حمایت دوک یورک ، کفش‌ها تولید شدند و به دلیل استحکام، ارزانی و دوام، برای استفاده ارتش معرفی شدند. در همان سال، استفاده از پیچ و منگنه توسط ریچارد وودمن به ثبت رسید . سیستم برونل توسط سر ریچارد فیلیپس توصیف شدبه عنوان یک بازدید کننده از کارخانه خود در Battersea به شرح زیر است:

در اواخر قرن نوزدهم، صنعت کفشداری به کارخانه مهاجرت کرد و به طور فزاینده‌ای مکانیزه شد. در تصویر، اتاق پایین کارخانه BF Spinney & Co در لین، ماساچوست ، 1872.

در ساختمانی دیگر کارخانه کفش های او را به من نشان دادند که مانند دیگری سرشار از نبوغ است و از نظر تقسیم کار، این پارچه را در سطحی با کارخانه سنجاق ها که اغلب تحسین می شود، می آورد. هر مرحله از آن تحت تأثیر ظریف ترین و دقیق ترین ماشین آلات قرار می گیرد. در حالی که، همانطور که هر عمل با یک دست انجام می شود، بنابراین هر کفش از بیست و پنج دست می گذرد، که از پوست، همانطور که توسط کافر تهیه می شود، روزانه صد جفت کفش محکم و خوش ساخت تکمیل می شود. تمام جزئیات با استفاده هوشمندانه از قدرت های مکانیکی انجام می شود. و تمام قطعات با دقت، یکنواختی و دقت مشخص می شوند. همانطور که هر مرد فقط یک مرحله را در این فرآیند انجام می دهد که به معنای بی اطلاعی از آنچه توسط کسانی که پیش از او می روند یا به دنبال او می روند انجام می دهد، بنابراین افراد استخدام شده کفاش نیستند، بلکه سربازان زخمی هستند. که می توانند در چند ساعت وظایف مربوطه خود را یاد بگیرند. قراردادی که این کفش ها به دولت تحویل داده می شود 6s است. 6d. در هر جفت، حداقل 2 ثانیه باشد. کمتر از آنچه قبلاً برای یک مقاله نابرابر و سنگفرش پرداخت می شد.

با این حال، هنگامی که جنگ در سال 1815 به پایان رسید، کار یدی بسیار ارزان تر شد و تقاضا برای تجهیزات نظامی کاهش یافت. در نتیجه، سیستم برونل دیگر سودآور نبود و به زودی فعالیت خود را متوقف کرد.

ضرورت‌های مشابه در زمان جنگ کریمه ، علاقه‌ای دوباره به روش‌های مکانیزاسیون و تولید انبوه را برانگیخت، که ماندگاری طولانی‌تری داشت. یک کفاش در لستر ، توماس کریک، طرح یک ماشین پرچ را در سال 1853 به ثبت رساند. این فرآیند سرعت و کارایی تولید را بسیار افزایش داد. او همچنین در اواسط دهه 1850 استفاده از ماشین‌های نورد با نیروی بخار را برای سخت‌سازی چرم و ماشین‌های برش معرفی کرد.

آگهی در شماره 1896 McClure’s برای “The Regal”.

آتیلا، یک کارخانه کفش سابق در دهه 1910 در تامپره ، فنلاند

چرخ خیاطی در سال 1846 معرفی شد و روشی جایگزین برای مکانیزه کردن کفاشی ارائه کرد. در اواخر دهه 1850، صنعت شروع به تغییر به سمت کارخانه مدرن، عمدتاً در ایالات متحده و مناطقی از انگلستان کرد. یک ماشین دوخت کفش توسط لایمن بلیک آمریکایی در سال 1856 اختراع شد و تا سال 1864 کامل شد. با مشارکت مک کی، دستگاه او به ماشین دوخت مک کی معروف شد و به سرعت توسط تولیدکنندگان در سراسر نیوانگلند مورد استفاده قرار گرفت. با باز شدن گلوگاه ها در خط تولید به دلیل این نوآوری ها، بیشتر و بیشتر مراحل ساخت، مانند میخکوب و تکمیل، خودکار شدند. در دهه 1890، فرآیند مکانیزه شدن تا حد زیادی کامل شد.

در 24 ژانویه 1899، همفری اوسالیوان از لاول، ماساچوست ، حق ثبت اختراع برای یک پاشنه لاستیکی برای چکمه و کفش دریافت کرد.

فرآیندی برای تولید کفش‌های بدون بخیه، یعنی کفش‌های چسب‌دار – AGO – در سال 1910 توسعه یافت. از اواسط قرن بیستم، پیشرفت‌ها در لاستیک، پلاستیک، پارچه‌های مصنوعی و چسب‌های صنعتی به تولیدکنندگان این امکان را داد که کفش‌هایی بسازند که به طور قابل‌توجهی از سنتی فاصله دارد. تکنیک های کاردستی چرم، که ماده اولیه در سبک های قبلی بود، در کفش های لباس گران قیمت استاندارد باقی مانده است، اما کفش های ورزشی اغلب چرم واقعی کمی دارند یا اصلا چرم واقعی ندارند. کفی‌هایی که زمانی به سختی با دست دوخته می‌شدند، امروزه بیشتر با ماشین دوخته می‌شوند یا به سادگی روی آن‌ها چسب می‌زنند. بسیاری از این مواد جدیدتر، مانند لاستیک و پلاستیک، کفش‌ها را کمتر تجزیه‌پذیر کرده‌اند. تخمین زده می شود که اکثر کفش های تولید انبوه به 1000 سال زمان نیاز دارند تا در محل دفن زباله تخریب شوند .  در اواخر دهه 2000، برخی از تولیدکنندگان کفش به این موضوع پرداختند و شروع به تولید کفش‌هایی کردند که کاملاً از مواد تجزیه‌پذیر ساخته شده بودند، مانند Nike Considered.

در سال 2007، صنعت جهانی کفش دارای بازار کلی 107.4 میلیارد دلاری از نظر درآمد بود و انتظار می‌رود تا پایان سال 2012 به 122.9 میلیارد دلار افزایش یابد. تولیدکنندگان کفش در جمهوری خلق چین 63 درصد از تولید را تشکیل می‌دهند. 40.5 درصد از صادرات جهانی و 55 درصد از درآمد صنعت. با این حال، بسیاری از تولیدکنندگان در اروپا بر بازار با قیمت بالاتر و ارزش افزوده بالاتر تسلط دارند.

ساخت و ساز

آناتومی اولیه یک کفش بدون توجه به سبک خاص کفش قابل تشخیص است.

همه کفش ها دارای یک کفی که کف کفش است و در تماس با زمین است. زیره ها را می توان از مواد مختلفی تهیه کرد، اگرچه بیشتر کفش های مدرن دارای زیره های ساخته شده از لاستیک طبیعی، پلی اورتان یا پلی وینیل کلراید(PVC) هستند. کف پاها می توانند ساده باشند – یک ماده در یک لایه – یا می توانند پیچیده باشند، با ساختارها یا لایه ها و مواد متعدد. هنگامی که از لایه های مختلف استفاده می شود، کفی ممکن است از یک کفی، زیره میانی و یک زیره تشکیل شده باشد.

 کفی، کفی داخلی کفش است که مستقیماً زیر پا و زیر کف پا قرار می گیرد (که به عنوان آستر جوراب نیز شناخته می شود). هدف از کفی چسباندن به حاشیه ماندگار رویه است که درحین بسته شدن کفش در طول عملیات ماندگار بهآخرکفی ها معمولاً از تخته کاغذ سلولزی یا تخته کفی غیر بافته مصنوعی ساخته می شوند. بسیاری از کفش ها دارای پایه های قابل جابجایی و تعویض هستند. بالشتک اضافی اغلب برای راحتی (برای کنترل شکل، رطوبت، یا بوی کفش) یا دلایل سلامتی (برای کمک به مقابله با تفاوت در شکل طبیعی پا یا قرار گرفتن پا در هنگام ایستادن یا راه رفتن) اضافه می شود. ^[50]

زیره لایه ای است که مستقیماً با زمین تماس دارد. کفش های لباس اغلب دارای زیره های لاستیکی چرم یا رزین هستند. کفش‌های غیر رسمی یا کار محور دارای زیره‌های ساخته شده از لاستیک طبیعی یا مواد مصنوعی مانند پلی‌اورتان هستند. زیره ممکن است از یک تکه یا ممکن است مجموعه ای از قطعات جداگانه، اغلب از مواد مختلف تشکیل شده باشد. در برخی از کفش ها، پاشنه زیره دارای یک صفحه لاستیکی برای دوام و کشش است، در حالی که قسمت جلویی آن چرم است. کفش‌های تخصصی اغلب تغییراتی در این طرح دارند: کفش‌های ورزشی یا به اصطلاح کش‌دار مانند کفش‌های فوتبال، راگبی، بیس‌بال و گلف دارای میخ‌هایی در زیره هستند تا کشش را بهبود بخشند.

زیره میانی لایه ای بین زیره و کفی است که معمولاً برای جذب ضربه وجود دارد. برخی از انواع کفش ها، مانند کفش های دویدن، دارای مواد اضافی برای جذب ضربه هستند، معمولاً در زیر پاشنه پا، جایی که فرد بیشترین فشار را وارد می کند. برخی از کفش ها ممکن است اصلا زیره میانی نداشته باشند.

پاشنه قسمت پایینی پشت کفش است. عملکرد آن حمایت از پاشنه پا است. آنها اغلب از همان مواد زیره کفش ساخته می شوند. این قسمت می تواند برای مد و یا برای بلندتر نشان دادن فرد یا صاف برای استفاده کاربردی تر و راحت تر باشد. در برخی از کفش‌ها، نقطه جلوی داخلی پاشنه پا کنده شده است، این ویژگی به عنوان “گوشه آقا” شناخته می‌شود. این قطعه طراحی برای کاهش مشکل گیر کردن نقاط زیر شلوار در نظر گرفته شده است و اولین بار در دهه 1930 مشاهده شد.  پاشنه برآمدگی در پشت یک کفش است که زیر استخوان پاشنه قرار دارد.. پاشنه کفش برای بهبود تعادل کفش، افزایش قد پوشنده، تغییر وضعیت بدن یا سایر اهداف تزئینی استفاده می شود. گاهی اوقات پاشنه بلند در کفشی رایج است که اغلب زنان می پوشند، اما گاهی اوقات مردان نیز از آن استفاده می کنند.

رویه به نگه داشتن کفش روی پا کمک می کند . در ساده ترین موارد، مانند صندل یا دمپایی، این ممکن است چیزی بیش از چند بند برای نگه داشتن کفی در جای خود نباشد. کفش های بسته، مانند چکمه، کفش ورزشی و بیشتر کفش های مردانه، رویه پیچیده تری خواهند داشت. این قسمت اغلب تزئین شده یا به سبک خاصی ساخته می شود تا جذاب به نظر برسد. رویه توسط نواری از چرم، لاستیک یا پلاستیک که بین آن و کفه دوخته می‌شود، به زیره متصل می‌شود که به آن جوشمی‌گویند.

اکثر رویه ها دارای مکانیزمی مانند توری، بندهای سگک دار، زیپ، کش، تسمه های چسبناک، دکمه ها یا گیره ها برای سفت کردن رویه پا هستند. رویه های توری معمولاً دارای زبانه ای هستند که به مهر و موم شدن دهانه توری کمک می کند و از پا در برابر سایش توسط توری ها محافظت می کند. رویه های توری نیز دارای چشمک یا قلاب هستند تا سفت شدن و شل شدن توری ها را آسان تر کرده و از پارگی توری از روی مواد رویه جلوگیری کند. آگلت پوشش محافظ انتهای توری است.

 vamp قسمت جلویی کفش است که از پشت پنجه شروع می شود، در اطراف چشمک ها و زبان و به سمت قسمت پشتی کفش امتداد می یابد.

 میانی قسمتی از کفش است که نزدیک‌ترین قسمت به مرکز تقارن فرد است و قسمت جانبی آن در طرف مقابل و از مرکز تقارن آنها دور است. این می تواند مربوط به زیره باشد. اکثر کفش‌ها، دارای بند کفش در قسمت بالایی هستند که پس از پوشیدن کفش‌ها، قسمت‌های داخلی و جانبی را به هم متصل می‌کند و به نگه داشتن کفش‌ها روی پا کمک می‌کند. در سال 1968،Puma SE اولین جفت کفش ورزشی با Velcro را به جای بند کفش معرفی کرد و این کفش ها در دهه 1980 به خصوص در بین کودکان و افراد مسن محبوب شدند.

درجعبه انگشت پا قسمتی است که انگشتان پا را می پوشاند و از آن محافظت می کند. افراد مبتلا به ناهنجاری انگشتان پا، یا افرادی که تورم انگشتان پا را تجربه می‌کنند (ماننددوندگان مسافت طولانی) معمولاً به یک جعبه انگشت بزرگتر نیاز دارند.

• 

  نمودار یک کفش مجلسی معمولی. توجه داشته باشید که منطقه ای که به عنوان “گارد توری” برچسب گذاری شده است، گاهی اوقات بخشی از یک چهارم و گاهی بخشی از vamp در نظر گرفته می شود.
• 

  کفاشی که در موزه فضای باز Roscheider Hof کفش‌های گردان درست می‌کند.
• 

  نمای بریده از یک کفش معمولی.

انواع

انواع مختلفی از کفش ها وجود دارد. بیشتر انواع کفش ها برای فعالیت های خاص طراحی می شوند. به عنوان مثال، چکمه ها معمولاً برای کار یا استفاده سنگین در فضای باز طراحی می شوند. کفش های ورزشی برای ورزش های خاصی مانند دویدن، پیاده روی یا ورزش های دیگر طراحی شده اند. برخی از کفش‌ها برای پوشیدن در لباس‌های رسمی‌تر برای مناسبت ها، و موارد دیگر برای لباس های غیررسمی طراحی شده اند. همچنین انواع مختلفی از کفش ها برای انواع مختلف رقص طراحی شده است. کفش های ارتوپدی انواع خاصی از کفش ها هستند که برای افرادی با مشکلات خاص پا یا نیازهای خاص طراحی شده اند. پزشکان کفش های بیمار را به عنوان بخشی از معاینه بالینی خود ارزیابی می کنند. با این حال، اغلب بر اساس نیازهای هر فرد، با توجه به انتخاب کفش پوشیده شده و اگر کفش برای تکمیل فعالیت های روزمره زندگی او کافی است، انجام می شود. حیوانات دیگر مانند سگ و اسب نیز ممکن است کفش های مخصوصی را برای محافظت از پاهای خود بپوشند.

بسته به فعالیتی که برای آن طراحی شده اند، برخی از انواع کفش ها ممکن است در چندین دسته قرار گیرند. به عنوان مثال، چکمه های کابوی به عنوان چکمه در نظر گرفته می شوند، اما ممکن است در موقعیت های رسمی تر نیز پوشیده شوند و به عنوان کفش های مجلسی استفاده شوند. چکمه‌های پیاده‌روی بسیاری از ویژگی‌های محافظ چکمه‌ها را در خود جای داده‌اند، اما انعطاف‌پذیری و راحتی بسیاری از کفش‌های ورزشی را نیز فراهم می‌کنند. دمپایی‌ها کفش‌های غیررسمی محسوب می‌شوند، اما در مناسبت‌های رسمی مانند بازدید از کاخ سفید نیز استفاده می‌شوند.

ورزشی

یک جفت کفش دویدن ورزشی

کفش های ورزشی به طور خاص برای پوشیدن برای شرکت در ورزش های مختلف طراحی شده اند. از آنجایی که اصطکاک بین پا و زمین یک نیروی مهم در بیشتر ورزش‌ها است، کفش‌های ورزشی مدرن برای به حداکثر رساندن این نیرو طراحی شده‌اند و از موادی مانند لاستیک استفاده می‌شود. اگرچه برای برخی از فعالیت‌ها مانند رقص یا بولینگ، سر خوردن مطلوب است، بنابراین کفش‌هایی که برای این فعالیت‌ها طراحی شده‌اند اغلب ضریب اصطکاک کمتری دارند. قدیمی‌ترین کفش‌های ورزشی به اواسط قرن نوزدهم بازمی‌گردد، کفش‌های چرمی با گیره‌های فلزی. روی کفه ها برای ایجاد اصطکاک بیشتر در حین دویدن. آنها توسط JW Foster & Sons ساخته شدند که بعداً Reebok نام گرفت. در پایان قرن نوزدهم، اسپالدینگ نیز این کفش ها را تولید کرد. آدیداس در سال 1925 شروع به فروش کفش‌هایی با میخ‌های مخصوص دویدن و فوتبال کرد. در نهایت اسپک‌ها در قرن بیستم به کفش‌های بیسبال و فوتبال آمریکایی اضافه شدند. گلف بازها همچنین از کفش هایی با میخ های فلزی کوچک روی کف پای خود استفاده می کنند تا از لیز خوردن در حین چرخش خود جلوگیری کنند.

اولین کفش‌های ورزشی با کف لاستیکی به سال 1876 در انگلستان بازمی‌گردد، زمانی که شرکت لاستیکی نیو لیورپول پلی‌سول‌ها یا کفش‌های شنی را برای ورزش کروکت تولید کرد. کفش های مشابه با کف لاستیکی در سال 1892 در ایالات متحده توسط همفری اوسالیوان بر اساس فناوری چارلز گودیر ساخته شد. شرکت لاستیکی ایالات متحده در همان سال تأسیس شد و کفش‌هایی با کف لاستیکی و پاشنه‌دار با نام‌های تجاری مختلف تولید کرد که بعداً در سال 1916 با نام Keds تجمیع شد. این کفش‌ها به «کفش‌های کتانی» معروف شدند، زیرا زیره لاستیکی این کفش‌ها به پوشنده اجازه می‌داد تا شخص دیگری را پنهان کند. در سال 1964، تاسیس نایک توسط فیل نایتو بیل بوورمن از دانشگاه اورگان ، بسیاری از پیشرفت‌های جدید رایج در کفش‌های دویدن مدرن را معرفی کردند، مانند زیره‌های وافل لاستیکی، رویه‌های نایلونی قابل تنفس، و بالشتک در قسمت میانی زیره و پاشنه پا. در طول دهه 1970، تخصص متخصصین پا در طراحی کفش ورزشی نیز مهم شد، تا ویژگی‌های طراحی جدید را بر اساس نحوه واکنش پاها به اقدامات خاص، مانند دویدن، پریدن، یا حرکت پهلو به پهلو پیاده‌سازی کنند. کفش های ورزشی برای زنان نیز به دلیل تفاوت های فیزیولوژیکی خاص آنها طراحی شده است.

یک جفت کانورس آل استار

کفش‌های مخصوص ورزش بسکتبال توسط چاک تیلور ساخته شد و به عنوان ستاره‌های چاک تیلور شناخته می‌شود . این کفش‌ها که برای اولین بار در سال 1917 فروخته شدند، کفش‌های برزنتی دولایه با کفی لاستیکی و کلاهک پا، و یک پاشنه بلند (معروف به “بالا”) برای پشتیبانی بیشتر هستند. در سال 1969، تیلور به پاس این پیشرفت به تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت معرفی شد و در دهه 1970، تولیدکنندگان کفش دیگر مانند نایک، آدیداس، ریباک و دیگران شروع به تقلید از این سبک از کفش های ورزشی کردند. در آوریل 1985، نایک برند خود را از کفش بسکتبال معرفی کرد که در نوع خود محبوب شد، Air Jordan .، به نام مایکل جردن ، بسکتبالیست تازه کار شیکاگو بولز ، نامگذاری شده است. خط تولید کفش ایر جردن در سال اول 100 میلیون دلار فروخت.

از آنجایی که دویدن با پای برهنه در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم رایج شد، بسیاری از تولیدکنندگان کفش مدرن اخیراً کفش‌هایی طراحی کرده‌اند که این تجربه را تقلید می‌کنند، انعطاف‌پذیری مطلوب و راه رفتن طبیعی را حفظ می‌کنند و در عین حال درجاتی از محافظت را نیز فراهم می‌کنند. کفش‌های مینیمالیستی نامیده می‌شوند، هدف آنها این است که به پاها و ساق‌های فرد اجازه دهند تا ضربه‌ها و نیروهای وارده در دویدن را به صورت ظریف‌تری احساس کنند و تنظیمات دقیق‌تری را در سبک دویدن ایجاد کنند. برخی از این کفش‌ها عبارتند از Vibram ،FiveFingers ،Nike Free و Saucony ‘s Kinvara and Hattori. هوآراچ مکزیکی همچنین کفش‌های دویدن بسیار ساده‌ای هستند، شبیه به کفش‌هایی که مردم تاراهومارا در شمال مکزیک می‌پوشند، که به دلیل توانایی‌های دویدن از راه دور معروف هستند. کفش‌های کشتی نیز کفش‌های بسیار سبک و انعطاف‌پذیری هستند که برای تقلید از پای برهنه طراحی شده‌اند و در عین حال کشش و محافظت بیشتری را ارائه می‌دهند.

بسیاری از کفش های ورزشی با ویژگی های خاصی برای فعالیت های خاص طراحی می شوند. یکی از این موارد شامل اسکیت های غلتکی است که دارای چرخ های فلزی یا پلاستیکی در پایین هستند که مخصوص ورزش اسکیت غلتکی هستند. به طور مشابه، اسکیت های یخ دارای یک تیغه فلزی هستند که برای حرکت در یخ به پایین متصل است . کفش های اسکیت نیز برای ارائه یک کفش راحت، انعطاف پذیر و بادوام برای ورزش اسکیت بورد طراحی شده اند. کفش‌های کوهنوردی، کفش‌هایی با کفی لاستیکی و محکم هستند که برای قرار گرفتن در شکاف‌ها و شکاف‌های کوچک برای صخره‌نوردی طراحی شده‌اند . کفش دوچرخه سواری به طور مشابه با زیره‌های لاستیکی و تناسب محکم طراحی شده‌اند، اما همچنین مجهز به یک گیره فلزی یا پلاستیکی برای اتصال با پدال‌های بدون گیره ، و همچنین یک کفی سفت برای به حداکثر رساندن انتقال نیرو و حمایت از پا هستند. برخی از کفش ها به طور خاص برای بهبود توانایی فرد در تمرین وزنه ساخته می شوند. کفش‌های کتانی که ترکیبی بین طراحی متمرکز بر فعالیت و طراحی استانداردتر هستند نیز تولید شده‌اند: نمونه‌هایی از آن عبارتند از کفش‌های غلتکی که دارای چرخ‌هایی هستند که می‌توانند روی زمین سخت بغلتند و کفش‌های صابونی که دارای پلاستیک سخت هستند. زیره ای که می توان از آن برای سنگ زنی استفاده کرد.

چکمه

یک جفت چکمه ایمنی پنجه فولادی

چکمه نوع خاصی از کفش است که پا و مچ پا را می پوشاند و تا ساق پا امتداد می یابد ، گاهی تا زانو یا حتی باسن . بیشتر چکمه ها دارای پاشنه ای هستند که به وضوح از بقیه قسمت های زیره آن قابل تشخیص است ، حتی اگر این دو از یک تکه ساخته شده باشند. آنها معمولاً از چرم یا لاستیک ساخته می شوند، اگرچه ممکن است از مواد مختلفی ساخته شوند. چکمه‌ها هم به دلیل عملکردشان – محافظت از پا و ساق در برابر آب، برف، گل یا خطرات یا ایجاد حمایت اضافی از مچ پا برای فعالیت‌های شدید – و همچنین به دلیل استایل و مد پوشیده می‌شوند.

چکمه‌های کابوی سبک خاصی از چکمه‌های سواری هستند که عملکرد را با مد ترکیب می‌کنند. آنها در قرن نوزدهم در میان گاوچران در غرب ایالات متحده محبوب شدند. چکمه های کابوی سنتی دارای پاشنه کوبایی ، گرد تا نوک تیز، محور بلند و به طور سنتی بدون بند هستند. آنها معمولاً از چرم گاو ساخته می‌شوند، اما ممکن است از پوست‌های عجیب‌تری مانند پوست شترمرغ ، آناکوندا یا پوست فیل ساخته شوند.

چکمه های کوهنوردی به گونه ای طراحی شده اند که از مچ پا و قوس اضافی پشتیبانی می کنند و همچنین برای راحتی در حین پیاده روی ، پدهای اضافی را ارائه می دهند. آنها برای ایجاد راحتی برای کیلومترها راه رفتن در زمین های ناهموار و محافظت از پای کوهنورد در برابر آب، گل و لای، صخره ها و سایر موانع بیابان ساخته شده اند. این چکمه‌ها از مچ پا حمایت می‌کنند تا از پیچ خوردن جلوگیری کنند، اما حرکت مچ پا را خیلی محدود نمی‌کنند. آنها برای حمایت از پا نسبتا سفت هستند. چکمه‌های مناسب نصب شده و/یا تکه‌های کاهش‌دهنده اصطکاک که در مناطق مشکل‌زا اعمال می‌شود، محافظت در برابر تاول‌ها و سایر ناراحتی‌های مرتبط با پیاده‌روی طولانی در زمین‌های ناهموار را تضمین می‌کند.

در هوای مرطوب یا برفی، چکمه های برفی پوشیده می شوند تا پا را گرم و خشک نگه دارند. آنها معمولاً از لاستیک یا سایر مواد مقاوم در برابر آب ساخته می شوند، دارای چندین لایه عایق و یک پاشنه بلند برای جلوگیری از ورود برف هستند. چکمه‌ها همچنین ممکن است به کفش‌های برفی متصل شوند تا توزیع وزن را در سطح بزرگ‌تری برای راه رفتن در برف افزایش دهند. چکمه‌های اسکی، چکمه‌های تخصصی برفی هستند که در اسکی آلپاین یا صحرایی استفاده می‌شوند و برای اتصال اسکی‌باز به اسکی‌هایش طراحی شده‌اند. پابند اسکی . ترکیب اسکی / چکمه / صحافی برای انتقال موثر ورودی های کنترل از پاهای اسکی باز به برف استفاده می شود. اسکیت های روی یخ یکی دیگر از چکمه های تخصصی با یک تیغه فلزی متصل به پایین هستند که برای به حرکت درآوردن فرد پوشنده از روی یک صفحه یخ استفاده می شود. اسکیت های درون خطی شبیه اسکیت های یخ هستند اما با مجموعه ای از سه تا چهار چرخ به جای تیغه، که برای تقلید از اسکیت روی یخ روی سطوح جامد مانند چوب یا بتن طراحی شده اند.

چکمه ها به گونه ای طراحی شده اند که در برابر سایش سنگین مقاومت کنند تا از پوشنده محافظت کنند و کشش خوبی داشته باشند. آنها به طور کلی از رویه چرم محکم و زیره های غیر چرمی ساخته می شوند. آنها ممکن است برای یونیفرم های پلیس یا ارتش و همچنین برای حفاظت در محیط های صنعتی مانند معدن و ساخت و ساز استفاده شوند. ویژگی های محافظتی ممکن است شامل انگشتان پا و کف پا یا محافظ مچ پا با نوک فولادی باشد.

لباس و کژوال

ویژگی کفش‌های مجلسی رویه‌های چرمی صاف و انعطاف‌پذیر، زیره‌های چرمی و شکل باریک و براق است. ویژگی کفش‌های غیررسمی رویه چرم محکم، زیره‌های غیرچرمی و پروفیل پهن است.

برخی از طرح های کفش مجلسی را می توان برای هر دو جنس بپوشید. اکثر کفش‌های مجلسی دارای روکش بالایی هستند که معمولاً از چرم ساخته می‌شود و بیشتر قسمت پایین پا را در بر می‌گیرد، اما مچ پا را نمی‌پوشاند. این قسمت رویه کفش اغلب بدون دریچه یا بازشو ساخته می شود، اما ممکن است با دهانه نیز ساخته شود یا حتی خود از یک سری بند تشکیل شده باشد، به عنوان مثال یک پنجه باز که در کفش های زنانه دیده می شود. کفش هایی با رویه بلند برای پوشاندن مچ پا نیز موجود است. کفشی که رویه آن بالای مچ پا باشد معمولاً به عنوان یک چکمه در نظر گرفته می شود، اما برخی از سبک ها ممکن است به عنوان کفش های تاپ بلند یا تاپ بلند شناخته شوند. معمولاً کفش‌های روکش بلند با بند یا زیپ محکم می‌شوند، اگرچه برخی از مدل‌ها دارای درج‌های کشسانی هستند که باعث سهولت در لیز خوردن کفش می‌شود.

مردانه

این کفش مجلسی مردانه که به کفش دربی معروف است با بند باز خود متمایز می شود.

کفش های مردانه را می توان بر اساس نحوه بسته شدن آنها دسته بندی کرد:

• آکسفورد (همچنین به عنوان “Balmorals” نامیده می شود): vamp دارای یک شکاف V شکل است که توری ها به آن متصل می شوند. همچنین به عنوان “بند بسته” شناخته می شود. گاهی اوقات شرکت های پوشاک آمریکایی از کلمه “آکسفورد” برای بازاریابی کفش های غیر Balmoral مانند بلوچر استفاده می کنند .
• کفش دربی : بند ها به دو تکه چرم که به طور مستقل به وامپ متصل شده اند، بسته می شوند. همچنین به عنوان “بند باز” شناخته می شود و یک گام پایین تر در لباس پوشیدن است. اگر بند ها به طور مستقل به وامپ متصل نباشند، کفش به عنوان کفش بلوچر شناخته می شود . این نام در انگلیسی آمریکایی اغلب در مورد دربی استفاده می شود.
• بند راهبان : یک سگک و بند به جای بند
• لیزها : هیچ بند یا بست وجود ندارد. کفش‌های کتانی پرطرفدار و همچنین سبک‌های کمتر محبوب، مانند کفش‌های کشسان، بخشی از این دسته هستند.

کفش های مردانه را نیز می توان به روش های مختلفی تزئین کرد:

• انگشتان ساده: ظاهری براق دارند و هیچ تزیینات اضافی بر روی لامپ ندارند.
• کلاهک پا: دارای یک لایه چرم اضافی است که روی انگشت پا را “کلاه” می کند.
• بروگ (آمریکایی: wing-tips): پنجه کفش با یک پانل سوراخ دار، نوک بال، پوشیده شده است که از دو طرف کفش امتداد می یابد. بروگ را می توان در هر دو سبک بالمورال و بلوچر یافت، اما کمی کمتر رسمی در نظر گرفته می شوند.

کفش‌های رسمی مردانه گران‌قیمت توسط چندین شرکت در سراسر جهان، از جمله در بریتانیای کبیر، فرانسه، مجارستان، رومانی، کرواسی، ایتالیا و تا حدی در ایالات متحده تولید می‌شوند. برندهای برجسته بریتانیایی عبارتند از: چرچز انگلیسی کفش (تعیین شده در 1873)، جان لوب بوت میکر (تحقیق 1849)، ادوارد گرین کفش (تجارت 1890)، و کروکت و جونز (تجارت 1879). جان لوب و ادوارد گرین هر دو محصولات سفارشی ارائه می دهند. در بین جنگ‌های جهانی، کفش‌های مردانه نوآوری و طراحی قابل‌توجهی دریافت کردند که توسط پینه‌دوز‌ها و بندبازان در وست اند لندن رهبری می‌شد. یکی از سازندگان معروف فرانسوی JM Weston است. آرمانی ایتالیا تأثیر عمده‌ای بر طراحی کفش‌های مردانه در دهه‌های 1960 تا 1980 داشت تا اینکه آنها به نسبت‌های بزرگتر پیشینیان خود بازگشتند، کفش‌های لباس انگلیسی-آمریکایی که در اصل در انگلستان ادوارد ساخته شده بود . یکی دیگر از شرکت های معروف ایتالیایی Salvatore Ferragamo Italia SpA شرکت های برتر در ایالات متحده آلن ادموندز و شرکت کفش آلدن هستند. آلدن، واقع در نیو انگلند، متخصص در چرم کوردووان صدفی از تنها کارخانه دباغی اسب در ایالات متحده، در شیکاگو است و به طور کامل در داخل تولید می شود، در حالی که آلن ادموندز، از ویسکانسین، یک شرکت بزرگتر است که برخی از محصولات خود را برون سپاری می کند.

زنانه

صندل پاشنه بلند

پمپ پاشنه بلند زنانه

تنوع زیادی از کفش‌ها برای زنان وجود دارد، علاوه بر این که اکثر مدل‌های مردانه بیشتر به ‌عنوان یونیسکس پذیرفته شده‌اند. برخی از دسته بندی های گسترده عبارتند از:

• کفش‌های پاشنه بلند به کفش‌هایی گفته می‌شود که پاشنه‌ها را معمولاً 2 اینچ (5 سانتی‌متر) یا بیشتر از انگشتان پا بالا می‌برند که معمولاً توسط خانم‌ها برای مناسبت‌های رسمی یا گردش‌های اجتماعی استفاده می‌شود. انواع آن شامل کفش های پاشنه بچه گربه (معمولا 1+1 ⁄ 2-2 اینچ ارتفاع) و پاشنه های سبک (با پایه پاشنه بسیار باریک) و پاشنه های گوه ای (با کفی گوه ای شکل به جای پایه پاشنه).
• قاطرها کفش یا دمپایی‌هایی هستند که دور پاشنه آن قرار نمی‌گیرند (یعنی بدون پشت هستند)
• کمربندها کفش هایی هستند که به جای بالای پا، با بند پشت پاشنه محکم می شوند.
• کفش‌های باله که در بریتانیا با نام‌های بالرین، پمپ باله یا کفگیر شناخته می‌شوند، کفش‌هایی با پاشنه‌های بسیار کم و امتداد نسبتاً کوتاه هستند که قسمت اعظم دم را آشکار می‌کنند. آنها برای پوشیدن در هوای گرم محبوب هستند و ممکن است راحت تر از کفش هایی با پاشنه بلندتر دیده شوند.
• کفش های مجلسی که در ایالات متحده به عنوان پمپ شناخته می شوند، معمولاً کفش های مجلسی پاشنه بلند و لیز هستند.

یونیسکس

• گرفتگی
• کفش پلت فرم : کفشی با کف و پاشنه بسیار ضخیم
• صندل : کفش‌های باز که از یک زیره و بند‌های مختلف تشکیل شده‌اند و قسمت زیادی از پا را در معرض هوا قرار می‌دهند. بنابراین آنها برای پوشیدن در هوای گرم محبوب هستند، زیرا اجازه می دهند پا خنک تر از کفش های پنجه بسته باشد.
• کفش زین : کفش چرمی با نوار زینی شکل متضاد روی قسمت پایینی، رویه معمولاً سفید با “زین” مشکی.
• کفش کشویی : لباس یا کفش راحتی بدون بند کفش یا بست. اغلب با منگوله، سگک، یا نگهدارنده سکه (پنی لوفر).
• کفش های قایق ، همچنین به عنوان “کفش های عرشه” شناخته می شوند: شبیه به یک کفش راحتی، اما غیر رسمی تر. توری ها معمولاً چرمی ساده و بدون حاشیه هستند. معمولاً از چرم ساخته شده و دارای کفی سفید نرم برای جلوگیری از آسیب دیدن یا خراشیدن عرشه قایق است. اولین کفش قایق در سال 1935 توسط Paul A. Sperry اختراع شد .
• دمپایی : برای استفاده در داخل خانه، معمولا با لباس خواب پوشیده می شود .

رقص

طیف گسترده ای از کفش ها توسط رقصندگان استفاده می شود. انتخاب نوع کفش رقص به سبک رقصی که قرار است اجرا شود و در بسیاری از موارد به ویژگی های سطحی که روی آن رقصیده می شود بستگی دارد.

• کفش های Pointe برای رقص باله طراحی شده اند. اینها یک جعبه پنجه دارند که با چسب سفت شده و یک کفی سفت شده تا رقصنده بتواند روی نوک انگشتان پا بایستد. آنها با نوارها و تسمه های الاستیک که به مچ پاهای رقصنده بسته می شوند، محکم می شوند.
• کفش‌های باله، کفش‌های نرم و انعطاف‌پذیری هستند که از بوم یا چرم ساخته شده‌اند، با زیره‌ای پیوسته یا دوقسمتی (که به آن زیره تقسیم می‌شود ) که برای رقص باله استفاده می‌شود. زیره معمولاً از چرم ساخته می‌شود، با مواد ضخیم‌تر در زیر توپ و پاشنه پا، و مواد نازک‌تر و در نتیجه انعطاف‌پذیرتر در زیر قوس به‌طوری‌که پا را می‌توان به راحتی نوک داد. آنها معمولاً توسط الاستیک در بالای پا محکم می شوند.
• Ghillies کفش های نرمی هستند که در رقص ایرلندی , رقص روستایی اسکاتلندی و رقص کوهستانی استفاده می شود .
• کفش‌های جاز معمولاً دارای یک زیره لاستیکی دو قسمتی هستند (که به آن زیره دو قسمتی نیز گفته می‌شود ) تا انعطاف‌پذیری و کشش و پاشنه کوتاهی داشته باشند. آنها توسط توری یا درج های الاستیک به پا محکم می شوند.
• از کفش های تانگو و فلامنکو برای رقص تانگو یا فلامنکو استفاده می شود.
• کفش های اتاق رقص به دو دسته تقسیم می شوند: سالن رقص و آمریکای لاتین. هر دو با کفی جیر مشخص می شوند . کفش های مجلسی مردانه معمولاً بند دار با پاشنه های یک اینچی و رویه چرم لاک هستند. کفش های مجلسی زنانه معمولاً کفش های مجلسی با پاشنه دو اینچی هستند که از پارچه ای ساخته شده اند که می تواند مطابق با لباس رقصنده باشد. برخلاف پاشنه‌های بال‌کم که وزن را به طور مساوی در پا توزیع می‌کند، کفش‌های آمریکای لاتین دارای پاشنه‌های بلندتری هستند که وزن را روی انگشتان پا منتقل می‌کنند. کفش های لاتین نیز انعطاف پذیرتر از کفش های مجلسی هستند. کفش‌های لاتین مردانه معمولاً دارای پاشنه‌های 1.5 تا 2 اینچی هستند، در حالی که کفش‌های لاتین زنانه دارای پاشنه‌های 2.5 تا 3 اینچی هستند. کفش‌های زنانه معمولاً روباز و بنددار هستند.
• کفش‌های ورزشی رقص، کفش‌های کتانی سبک وزنی با پنجه‌های لاستیکی تقویت‌شده هستند که به رقصندگان اجازه می‌دهد برای مدت کوتاهی روی انگشتان خود بایستند. اینها با نام‌های تجاری مختلف مانند dansneakers شناخته می‌شوند.
• بند بند پا، روکش‌های جزئی و لغزنده پا هستند که توپی پای رقصنده را می‌پوشانند تا اصطکاک را در حین اجرای چرخش کاهش دهند و در نتیجه انجام چرخش‌ها را آسان‌تر کرده و همچنین از پا در برابر ساییدگی‌های پوستی محافظت می‌کنند. از دور، بند پاهای گوشتی به رقصنده ظاهری شبیه پاهای برهنه می دهد. بسته به سازنده آن ها با نام های مختلفی از جمله پنجه های رقص، پاها و پنجه های پا شناخته می شوند.
• کفش های شیری دارای صفحات فلزی هستند که در قسمت پایینی پنجه و پاشنه پا نصب شده اند. صفحات فلزی که به شیرآلات معروف هستند ، هنگام برخورد به یک سطح عملکرد سخت، صدای بلندی تولید می کنند. کفش‌های تپ که در تپ رقص استفاده می‌شوند ، ممکن است از هر مدل کفشی که می‌توان شیرآلات را به آن وصل کرد، ساخته شده است.
• کفش‌های شخصیتی، کفش‌های چرمی با پاشنه‌های یک تا سه اینچی هستند که معمولاً با یک یا چند بند در سرتاسر پا برای محکم کردن آن روی پا قرار دارند. آنها ممکن است کف نرم (جیر) یا کف سخت باشند. آنها ممکن است با اتصال شیرها به کفش های شیری تبدیل شوند.

• 

  کفش های پوینت
• 

  کفش های باله
• 

  کفش جاز . این سبک اغلب توسط رقصندگان آکرو پوشیده می شود
• 

  یک بند پا ، از پایین مشاهده می شود
• 

  گیلیز
• 

  کفش مجلسی زنانه
• 

  کفش مجلسی مردانه
• 

  کفش شیری

ارتوپدی

کفش‌های ارتوپدی، کفش‌هایی هستند که به‌طور ویژه طراحی شده‌اند تا ناراحتی‌های مرتبط با بسیاری از اختلالات پا و مچ پا، مانند تاول‌ها، بونیون‌ها ، پینه‌ها و میخچه‌ها، انگشتان چکشی ، فاسیای کف پا یا خار پاشنه را کاهش دهند. انواع خاصی از کفش های درمانی برای کودکان با مشکلات حرکتی تجویز می شود. همچنین ممکن است افراد مبتلا به دیابت یا افرادی با طول پا نابرابر آن را بپوشند. این کفش‌ها معمولاً پاشنه‌ای کم دارند، معمولاً پهن و دارای پنجه‌های پهن هستند و دارای پاشنه محکمی هستند تا پشتیبانی بیشتری را ایجاد کنند. برخی نیز ممکن است دارای یک کفی قابل جابجایی یا ارتز باشند، برای پشتیبانی از قوس اضافی.

اندازه ها و اندازه ها

بزرگترین جفت کفش جهان، Riverbank Center، فیلیپین – 5.29 متر (17.4 فوت) طول و 2.37 متر (7 فوت 9 اینچ) عرض، معادل یک کفش فرانسوی 75.

اندازه پا برای کفش از پاشنه تا بلندترین انگشت پا است. سایز کفش یک نشانه الفبایی عددی از اندازه مناسب یک کفش برای یک فرد است. اغلب فقط از عددی تشکیل می شود که طول را نشان می دهد زیرا بسیاری از کفاش ها فقط به دلایل اقتصادی یک عرض استاندارد ارائه می دهند. چندین سیستم سایز کفش مختلف وجود دارد که در سراسر جهان استفاده می شود. این سیستم‌ها در اندازه‌گیری، واحد اندازه‌گیری و محل قرارگیری اندازه 0 (یا 1) متفاوت هستند. فقط تعداد کمی از سیستم ها عرض پاها را نیز در نظر می گیرند. برخی از مناطق از سیستم‌های سایز کفش متفاوت برای انواع مختلف کفش (مانند کفش‌های مردانه، زنانه، کودکان، ورزشی یا ایمنی) استفاده می‌کنند.

کفش سایز کودک نوپا.

واحدهای اندازه کفش در سراسر جهان بسیار متفاوت است. اندازه های اروپایی بر حسب امتیاز پاریس اندازه گیری می شود که ارزش آن دو سوم سانتی متر است. واحدهای بریتانیا و آمریکا به اندازه‌های کامل با فاصله یک ذرت جو ( 1 ⁄ 3 اینچ) منجر می‌شوند، با اندازه‌های بزرگسالان بریتانیا از اندازه 1 = 8 شروع می‌شود.+2 ⁄ 3  اینچ (22.0 سانتی متر). در ایالات متحده، این سایز 2 است. اندازه کفش های مردانه و زنانه اغلب مقیاس های متفاوتی دارند. اندازه کفش اغلب با استفاده از دستگاه Brannock اندازه‌گیری می‌شود، که می‌تواند هم اندازه عرض و هم اندازه طول پا را تعیین کند. یک استاندارد متریک برای اندازه کفش، سیستم Mondopoint، در دهه 1970 توسط استاندارد بین المللی ISO 2816:1973 “ویژگی های اساسی یک سیستم اندازه گیری کفش که به عنوان Mondopoint شناخته می شود” و ISO 3355:1975 “اندازه های کفش – معرفی شد. سیستم درجه بندی طول (برای استفاده در سیستم Mondopoint)”. نسخه فعلی استاندارد ISO 9407:2019 است، “اندازه های کفش – سیستم اندازه گیری و علامت گذاری Mondopoint”. سیستم Mondopoint شامل اندازه گیری طول و عرض پا است.

تجهیزات جانبی

• شیر فوم: یک پد فوم کوچک در زیر گوی پا قرار داده می شود تا در صورت گشاد بودن کفش، پا را به سمت بالا و عقب فشار دهد.
• گرفتن پاشنه: برای جلوگیری از لیز خوردن کفش روی پاشنه در صورت عدم تناسب کامل استفاده می شود.
• روکش یا گالوش : پوشش لاستیکی که برای محافظت در برابر باران و برف روی کفش قرار می گیرد .
• کیف کفش: کیفی که از کفش ها در برابر آسیب در هنگام پوشیدن محافظت می کند.
• برس کفش و پارچه پولیش: برای لاک زدن به کفش استفاده می شود.
• درج کفش ، کفی یا زیره داخلی: درج ارتوپدی یا معمولی از مواد مختلف برای بالشتک کردن، بهبود تناسب، کاهش ساییدگی یا تازه نگه داشتن کفش و افزایش دوام آن. اینها شامل بالشتک و آسترهای داخلی است. همچنین ممکن است از درج برای اصلاح مشکلات پا استفاده شود.
• جلای کفش : ماده ای مومی که روی کفش پخش می شود تا ظاهر و براقیت را بهبود بخشد و محافظت کند.
• برانکارد کفش: ابزاری برای بلندتر یا پهن کردن کفش یا برای کاهش ناراحتی در نواحی کفش.
• درخت کفش : زمانی که کاربر آن را نمی پوشد در داخل کفش قرار می گیرد تا به حفظ شکل کفش کمک کند.
• شاخک کفش: با باز نگه داشتن کفش و ایجاد سطح صاف برای لغزش پا می توان از آن برای قرار دادن پا در کفش استفاده کرد.
• بند کفش : سیستمی که برای محکم کردن کفش ها استفاده می شود.
• کفش برفی : یک قطعه چوبی یا چرمی که سطح زمین پوشیده شده توسط کفش را افزایش می دهد.

منبع: ویکیپدیای انگلیسی